Wystarczająco dobra "Matka"

Mama, która pierwszy raz bierze na ręce swoje dziecko, pomimo wielu godzin spędzonych na wykładach w szkole rodzenia, lekturze książek, oglądaniu tutoriali, czytaniu wypowiedzi internetowych ekspertów i innych mam, może czuć się zagubiona, a nawet nieporadna. Wymagania, jakie stawiają przed nią książki, artykuły, presja społeczna są bardzo wysokie, czasem sprzeczne (ale o tym przekona się dopiero później), natrafia na wiele osób, które przekonane są o tym, że mają do zaproponowania uniwersalne, skuteczne i optymalne rozwiązania.

To może zamiast pomagać, jeszcze bardziej pogłębiać zagubienie mamy, tym bardziej, że trudno tak naprawdę mówić o jedynych, uniwersalnych sposobach skutecznych na problemy z jakimi ona się boryka. Wdrażanie takich rozwiązań i pojawiające się niepowodzenia jeszcze bardziej pogłębiają u niej poczucie niekompetencji.

Gdy kobieta nie ma własnych poważnych problemów z funkcjonowaniem emocjonalnym, potrafi być wystarczająco dobrą matką, o czym zapewniał już 70 lat temu Donald Winnicott.

Mama nie ma być matka idealną - nie jest to możliwe, a pogoń za perfekcją rodzi wiele problemów różnej natury. Dzieci nie potrzebują idealnych mam, "perfekcja bowiem właściwa jest tylko maszynom, a wszelkie niedoskonałości charakterystyczne są dla procesu ludzkiej adaptacji i stanowią niezbędną właściwość umożliwiającego rozwój otoczenia"(Winnicott)

Mamy czasem robią coś bardzo dobrze, czasem dobrze, a czasem coś im nie najlepiej wychodzi. Zdaniem Winnicotta to jest właśnie normalne i dzieci z pewnym marginesem rodzicielskich błędów sobie poradzą. Mama uczy się swoich dzieci jeszcze w okresie ciąży- rozpoznaje, kiedy dziecko jest aktywne i co na to wpływa, jak reaguje na głos, dźwięki itd. Dlatego ma szansę być dobrą opiekunką dziecka po jego narodzinach, nawet jeśli początkowo czuje się w tej roli niepewnie. Zapewne popełni wiele pomyłek, gdy jednak zawsze będzie się starała je naprawić, będzie robiła to, co jest ogromnie ważne.

To właśnie chęć naprawy błędu, reparacji, nieporozumienia w relacji, stanowi podstawę dla wykształcenia się w dziecku nadziei na to, że jest ktoś, dla kogo jest naprawdę ważne, na tyle ważne, że ten ktoś je uwzględnia i chce ukoić jego niepokój i ból. Nawet kosztem własnego dyskomfortu, przyznania się do błędu.

Jeżeli na tym etapie – gdy matka sama jest niezwykle zależna i wrażliwa (dostosowuje się bowiem do swojego niemowlęcia), coś/ktoś wkroczy pomiędzy nią a dziecko, nie będzie umiała sama się obronić.

Wystarczająco dobra matka, to taka, która dostraja się do dziecka. Może się na nie złościć i nie mieć siły, ale może też odczuwać przyjemność w opiece nad nim.
Co jeszcze dobrego robią wystarczająco dobrzy rodzice?

"Wystarczająco dobrzy rodzice nie chcą, by dzieci ich uwielbiały. Umieją znieść zarówno to, że są idealizowani, ja i to że są nienawidzeni. I mają nadzieję, że w końcu dzieci zobaczą w nich to, kim naprawdę są. Zwykłymi ludźmi" (Winnicott)