"Nigdy nie ujrzałam rysów, które stworzyłam"

Śmierć wciąż jest tematem tabu, dlatego kobieta, która straciła ciążę, czuje się samotna, niesprawiedliwie wybrana spośród innych.

„To nawet nie jest jeszcze żałoba, to ból i bunt w stanie czystym, a słowo żałoba już zawiera w sobie pierwiastek rezygnacji, paktowania z tym, co się stało. Lecz w pierwszym momencie nie ma jeszcze słów, nie ma zgody, nie ma rezygnacji. Jest tak, jakby otworzyła się dziura w istnieniu. To jest trzęsienie ziemi otwierające przepaść. Moment płaczu i wściekłości (…) Potem ta szczelina powoli, stopniowo zamyka się i zaczyna się długotrwały proces żałoby, zaczynamy ostrożnie chodzić po kładce nad rozpadliną; z czasem blizna zmienia kolor i prawie upodabnia się do zdrowej skóry." (Adam Zagajewski, poeta, pisarz)

W naszym społeczeństwie stratę otacza milczenie, nie ma na nią miejsca wśród innych ludzi. Co gorsza, czasem otoczenie starając się przyspieszyć powrót kobiety do „normalności odmawia uznania jej straty i prawa do żałoby. A to, co się dzieje w odczuciu innych „nienormalnego” z emocjami, myślami kobiety, podlega społecznemu zawstydzaniu – „nie starasz się, wysil się bardziej, zobacz jasne strony, ile jeszcze można. Jeśli tego nie potrafisz, coś jest z Tobą nie tak”.

Utrata nadziei, ciąży, dziecka, wytrąca matkę i ojca z naturalnych kolein życia, jest końcem „poczętych rzeczywistości”, końcem przyszłości, której nie będzie.

„z czasem blizna zmienia kolor i prawie upodabnia się do zdrowej skóry”

Będą potrzebować troskliwości bliskich osób, nieinwazyjnego bycia obok, bez presji, bez przyspieszania, unikając rad, bo nie mamy społecznie uzgodnionych rytuałów, sposobów jak pomagać przetrwać stratę. Każdy rozpoznaje własną drogę, którą będzie szedł, pomoc bliskich to dbanie, żeby szedł nią silniejszy.